“Come on my scooter”, zegt de beste man. Ik ben net aangekomen bij de Warung waar ik de sleutel van m’n nieuwe verblijfplaats ophaal. Enigszins twijfelend vraag ik of hij bedoelt dat ík achterop kan, of dat ik m’n backpack daarop moet leggen.
“You and backpack”. Een andere reiziger in de Warung moet lachen om mijn verbaasde hoofd.
Uh oké, het zal. Ik heb wel vreemdere combinaties en beladingen op scooters hier in Bali gezien en deze local zal wel weten wat ‘ie doet.
Met ook nog m’n kleine rugzak voor m’n borst hangend, stap ik achterop. Al spookrijdend begint de tocht. Gelukkig slaan we al gauw een zijstraatje in. Het is super smal en ik bid meerdere keren dat m’n knieën deze trip ongehavend zullen overleven.
Pas op m’n knieën alsjeblieft
Het gezoem en gevroem van het verkeer suist nog na in m’n oren wanneer we de grote weg verlaten. Het getoeter verdwijnt langzaam naar de achtergrond en de drukte van het verkeer wordt geleidelijk overgenomen door de rust van de natuur. Aan het pad ligt een verlaten tempel. Het heeft een groot plein met tientallen standbeelden van dieren en Hindoeïstische goden.
Terwijl ik deze nieuwe omgeving in me opneem, moet ik m’n best doen om goed te blijven zitten. Het pad kronkelt alle kanten op, gaat soms steil naar beneden en dan weer recht omhoog. M’n buikspieren worden na lange tijd weer eens aangesproken om inspanning te leveren.
Een oase van rust
Allerlei poortjes waardoor m’n nieuwsgierigheid wordt getriggerd. Wat zal daarachter zijn? Wat voor leven speelt zich daar af? Wie wonen of verblijven daar?
Het laatste poortje is dat van mijn B&B. Gelukkig ligt de B&B redelijk van de drukke weg af en zodra ik het poortje doorloop, waan ik mij in een oase van rust.
Precies wat ik nodig heb.
De bruisende vibe in Ubud is fantastisch, maar het kan me ook regelmatig overwhelmen. Daarom heb ik bewust deze rustige plek uitgekozen om drie weken te verblijven.
Palmbomen, fruitbomen met passievruchten en nog meer planten en bloemen maken het een tropisch tafereel. Rondom het zwembad zijn drie privékamers, elk met een eigen badkamer. Waar ik mijn keuze ook op heb laten vallen is de gezamenlijke, open keuken en een patio met een grote tafel. Het fantastische aanbod aan eettentjes in de buurt kan amper tippen aan mijn eigen kookskills en boodschappen zijn ongeveer even duur als uit eten gaan, maar zo af en toe zelf een prutje maken is voor zo’n periode van drie weken wel erg fijn.
Het voelt als de place to be for me
Ik zie mijzelf al schrijven en wat werken aan de grote ronde tafel. De setting lijkt daar perfect voor. De patio ligt onder een afkapping van de bovenverdieping wat voor de nodige schaduw zorgt. Daarboven woont een Filipijnse dame.
En mocht de hitte naar m’n kop stijgen, dan plons ik zo het zwembad in, waar op de kopse kant een grote stenen kikker staat die uit z’n mond water het zwembad in spuit. Deze is zelfgemaakt door Wayan, de eigenaar van de villa, zo blijkt later.
Een gedachte over “Come on my scooter”