Toen ik net met de diagnose van een ‘burn-out’ door de huisarts naar huis werd gestuurd met het nummer van een psychologe en het advies voldoende rust te nemen, dacht de mega eigenwijze streber in mij daar wel in drie weekjes van genezen te zijn.

Achteraf gezien was ik in die periode nog verder aan het wegzakken in die moerassige burn-out put.
Na zo’n drie maanden had ik dan ook nog steeds niet volledig geaccepteerd dat ik burn-out verklaard was en eigenlijk volledige rust had te nemen.

Ik zag oprecht de ernst van de situatie niet in.

Simpelweg kón ik het toen niet inzien, dat was ook één van de oorzaken uberhaupt van de hele situatie waarin ik mijzelf had gemanoeuvreerd.
Het niet kunnen inzien hoeveel roofbouw ik op m’n lichaam had gepleefd.Hoe ik voor langere tijd alle alarmsignalen van m’n lichaam en m’n hart genegeerd had.Hoe het van kwaad tot erger ging en ik kon of wilde toegeven aan het feit dat ik tot een keiharde halt was geroepen.

Pas toen ik onder de bulten en huiduitslag van de stress zat – en er dus iets lichamelijks aan de BUITENKANT zichtbaar werd – niet meer kon slapen zonder slaapsap en met de zoveelste paniekaanval en daarmee gepaarde ik-kan-niet-meer-stoppen-met-huilen-uitbarsting, door m’n vader ergens werd opgehaald omdat ik m’n god niet meer wist hoe ik naar huis zou moeten komen, toen.. toen begon er eindelijk iets te dagen dat ik écht structureel iets te veranderen had.

Het duurt even voordat je je eigen overlevingsmechanismen en patronen inziet.
Die van mij was het nog meer inplannen, die agenda voller en voller proppen, op het moment dat ik onrust ervoer – om het gevoel van onrust te onderdrukken (lekker tegenstrijdig he, I know…)
Totaal het tegenovergestelde van wat eigenlijk handig is als er al zoveel onrust ervaren wordt.

Ook ontdekte ik dat ik ging eten zodra ik zenuwen of spanning voelde.
En dan de volgende dag weer extra hard sporten, om ‘het er weer vanaf te trainen’.
Wat uiteraard weer een extra aanslag op m’n lichaam was, want die was al zo op haar reserves aan het teren.
Zo was de vicieuze cirkel weer rond.

Een ander mechanisme was het opzoeken van prikkels.
Jep; extra prikkels om de hoeveelheid eigenlijk nog te verwerken prikkels niet te hoeven ervaren.
Dingen die ik dan deed waren het overmatig checken van mijn telefoon, m’n contactenlijst scannen en bekijken wie ik al lang niet had gesproken, om eens even te checken hoe het leven er bij alle anderen bij stond.
Of ineens allerlei spontane activiteiten gaan doen.

Terwijl, wat had ik eigenlijk te doen?
N i k s.
Juist ja.
Gewoon even ZIJN. Zijn met de onrust. Zijn met alle nog te verwerken prikkels Zijn met de vermoeidheid.
Handen op m’n buik en inchecken met m’n lichaam. Haar laten weten dat ik er voor haar ben. Dat ik naar haar luister.
Bij haar te rade gaan waar de onrust vandaan komt, haar vragen wat ze écht nodig heeft.
Met haar ademen.
Met haar zijn.

Die schattige drie weken waar ik het eerder over had, waarin ik wel even dacht te herstellen van een burn-out, dat werd ‘m natuurlijk niet.
Ook geen drie maanden.
We zijn nu zo’n 3,5 jaar verder en het herstel speelt nog elke dag een rol in mijn leven.
Soms gaat het best goed en heb ik de boel redelijk in balans.
En soms struikel ik nog over m’n eigen enthousiasme. En dat is helemaal oké.

Prikkels en drukte zijn dingen waar ik niet heel goed op gedij.
Spitsuren vermijd ik waar mogelijk en bij feestjes en partijen ben ik allang niet meer de trouwste gast.
It’s just too much.

Natuur, stilte en de bank zijn m’n nieuwe vrienden.
Thanks for being there for me 😉

En ook alle lieve vrienden en familie, dank voor al jullie steun in de afgelopen periode.
Ik ben niet altijd de gemakkelijkste geweest, I know.
Dankjulliewel dat jullie er voor mij zijn geweest toen ik jullie zo hard nodig had.

Herstellen van een burn-out. It’s nót an easy road, at all…

But I’m mastering it more and more.
Everyday a small new step – en soms is die stap om lekker op de bank te blijven liggen en he-le-maal niets van mezelf te hoeven…. 😉